Ze weten niet dat ik hier niet ben

men denkt dat ik achter de kassa een boek sta in te pakken
want ik heb nog niemand verteld dat ik al verhuisd ben
de klant is een man in wielrenpak, fiets aan de hand
hij is er de hele winkel mee door geweest op zoek naar dat ene boek
over de Nederlandse witte man van middelbare leeftijd – nee iets ouder
en de pijn van ons moderne leven
hij maakt een grap over de introweek
denkt dat ik met hem meepraat over alle studenten in de stad
het feest, de drank
het lijkt net of ik vertel over de partytent van de studentenvereniging
tegenover ‘mijn appartement’
alsof ik hier nog ben

een collega komt aanlopen om me over te nemen
want het is tijd voor vijftien minuten zitten en grondwaterkoffie drinken
ze weet niet dat ik niet meer in dit land ben
misschien stuur ik morgen een ansichtkaart om te vertellen wat niemand weet
dat ik weken geleden mijn spullen verkocht
dat ik nu, op dit moment, in Porto op een terras zit
te schrijven, met uitzicht op de Douro, een glas port en een schaaltje pimientos de Padrón
dat ik al een aardig woordje Portugees spreek
eu sou Hazina
obrigada
amo-te