Onder het riet zwemt de visduivel,  
de schrik van het dorp van mijn moeder.  
Twee meter lang, blind en onzichtbaar  
zwemt het in het donker door de modder,  
en weigert aan tijd te bezwijken.

 

Onooglijk is ‘ie, met zes bekdraden.  
Zijn huid is een slijmerig grijsbruin.  
Vanbinnen bestaat hij uit rijen ruwe tanden.  
De helft van zijn lijf is zijn muil.

 

Toch zwemt mijn moeder elke dag in troebel water.  
zegt dat het de kou is, als ze rilt.  
Ze wil het wezen niet de nieuwe tijd in praten.

 

En met haar weigert heel het dorp  
halsstarrig de sage  
die het van het monster had kunnen maken. 

Gepubliceerd in *Papieren Helden* oktober 2023, editie *Eenpersoonstafeltje* 

Visduivel

men denkt dat ik achter de kassa een boek sta in te pakken  
want ik heb nog niemand verteld dat ik al verhuisd ben  
de klant is een man in wielrenpak, fiets aan de hand  
hij is er de hele winkel mee door geweest op zoek naar dat ene boek  
over de Nederlandse witte man van middelbare leeftijd – nee iets ouder  
en de pijn van ons moderne leven  
hij maakt een grap over de introweek  
denkt dat ik met hem meepraat over alle studenten in de stad  
het feest, de drank  
het lijkt net of ik vertel over de partytent van de studentenvereniging  
tegenover ‘mijn appartement’  
alsof ik hier nog ben

een collega komt aanlopen om me over te nemen  
want het is tijd voor vijftien minuten zitten en grondwaterkoffie drinken  
ze weet niet dat ik niet meer in dit land ben  
misschien stuur ik morgen een ansichtkaart om te vertellen wat niemand weet  
dat ik weken geleden mijn spullen verkocht  
dat ik nu, op dit moment, in Porto op een terras zit  
te schrijven, met uitzicht op de Douro, een glas port en een schaaltje pimientos de Padrón  
dat ik al een aardig woordje Portugees spreek  
_eu sou Hazina  
obrigada  
amo-te_

Gepubliceerd in *Papieren Helden* oktober 2023, editie *Eenpersoonstafeltje*

Ze weten niet dat ik hier niet ben

als er drie hiernamaalsen waren  
een voor de beste mensen  
een voor de slechtsten  
en een voor ons  
dan kwamen wij hier  
(elk apart, nooit meer samen  
zonder wetenschap van die tragedie):   
op de bijrijdersstoel  
bij een bekwaam bestuurder  
die je wel kent  
maar niet al te goed  
dat je denkt  
bijzonder, dat wij naast elkaar  
bij zonnig weer  
fris, maar genoeglijk  
een beetje moe  
er zijn nog twee mandarijnen  
en wat dropjes  
een half pak appelsap  
en water  
de radio doet het bijna  
en je hebt net genoeg ruimte  
voor je voeten  
de weg is vrij  
je kleren comfortabel  
je maag aardig vol  
je vooruitzicht is  
nog twee uur rijden  
voor altijd

Gepubliceerd in *Papieren Helden* mei 2023 

Het derde hiernamaals

mijn tante nam vroeger foto's  
op familiemomenten  
deed zo een poging  
Tijd te conserveren

maar Tijd wordt niet graag  
als een zure bom bewaard  
dus Tijd heeft ter vergelding  
mijn tante ingemaakt

het resultaat is grimmig  
ze raakt steeds verder ingedikt  
en als we praten is het vaak  
of haar mond vol chutney zit

en als mijn tante op de bank  
met Tijd naar een album kijkt  
moet hij voor haar beschrijven welk  
moment ze daar heeft vastgelijmd

Gepubliceerd in _Hollands Maandblad_ november 2022 (opmaak aangepast)

Mijn tante

ik werk met mijn jongere zelf  
ze weet nog niet welke  
postzegels we verkopen  
en krijgt van cadeaus inpakken  
trillende handen

ik werk met mijn jongere zelf  
ze zegt _u_ tegen onze collega's  
en vergeet steeds waar  
de reisboeken staan

ik werk met mijn jongere zelf  
ze heeft haar inhalator  
niet altijd bij de hand  
draagt de chronische aandoening  
als een armband

ik werk met mijn jongere zelf  
_sorry_ ligt in haar mond bestorven   
voor het geval dat   
ze benoemt haar fouten onomwonden

ik werk met mijn jongere zelf   
ze begint volgende week   
met nieuwe pennen  
aan de studie  
die ik nooit voltooide  
ze droomt dat ze volgend jaar   
al haar kennissen kan helpen  
met haar kennis van zaken  
weet niet dat je na een jaar   
vooral achterblijft met vragen

Gepubliceerd in _Hollands Maandblad_ november 2022

Jongere zelf

een zomersnelweg  
eindeloos  
ramen open  
bermgras en warm asfalt  
ik trommel  
op het nepleer  
op de maat  
van J.J. Cale

herinneringen laat ik achter  
mensen liet ik staan  
zonder een woord  
ik ben  
niemand  
die mij nu nog tegenhoudt    
noem mij maar  
de wind

Spoorloos

De eerste open-jassen-dag dit jaar  
Maar ik denk niet aan eendenkuikens  
Niet aan een kleed en een boek in het park  
Niet aan de warmte van de zomerzon op mijn blote huid

De geur van de lente is bedompt dit jaar  
Deze zou weleens op de vorige kunnen lijken  
Buiten de zon, ik binnen zonder tuin of balkon  
Of een raam dat op meer dan een kier open kon  
En een verordening: in het park alleen lopen  
Niet zitten

Deze zomer zou weleens op de vorige…  
Alleen kunnen luisteren naar het genieten  
Door de bovenburen  
Wiens terras begint bij mijn plafond  
Door de overkantbewoners  
Die wel voor hun huis in de zon kunnen zitten

De lente en corona zweren samen, de krengen  
De hele winter ben ik goed doorgekomen  
Vandaag even mijn jas opengezet  
Meteen met coronablues besmet

Gepubliceerd in literair magazine _Alice_ juni 2021