eens per maand  
bak ik brood en vraag ik de rozemarijn  
wat ze nodig heeft –  
nieuwe grond, zon, water –  
haak ik dekens op dekens  
schud ik de kussens op  
en wentel me in dichte ramen  
laat de wereld over aan zichzelf  
met zijn grenzen  
en andere ongevoeligheden  
eens per maand voel ik de wanhoop  
vind soelaas  
in hoe tijm groeit  
in dezelfde aarde

eens per maand

when the day starts staring at me  
the night before  
with red eyes  
half hidden  
behind the creepily creaking  
closet door 

and from my bed  
I can smell the evening  
because someone  
pierced it’s skin  
two weeks ago  
so that those hours after afternoon  
tomorrow  
have died in the fridge  
and a stinking brown green liquid  
has formed around the remains  
is leaking over the edges of the shelf  
an out, underneath the door 

then it helps if I know  
that I’ve at least  
the night before  
put the morning on the table  
on my favourite breakfast plate  
wrapped in paper  
with a little bow

A poem in English, read out at an open mic event in Lisbon. 

A bow around the morning


het had nog geen stank  
toen ik het voor het eerst zag  
alleen nog geur van mens en  
een vleug van  
het wasmiddel met die beer  
in de kleren

een lichaam  
lag langs het pad  
in het park  
vlakbij het fietspad en de weg  
de mens was eruit  
en niemand anders zag het

die eerste keer  
zonk ik op mijn knieën neer  
en riep, nee, schreeuwde  
had geleerd bij EHBO  
dat je niet in het wilde weg moet gillen -  
deed het toch  
herpakte  
maakte oogcontact  
ik riep: mevrouw, kijk  
alstublieft, dit lijf  
is van zijn mens beroofd  
belt u alstublieft de politie

de vrouw rende naar me toe  
gelukkig had de flexriem  
een lange lijn want  
de oude labrador bleef achter  
ze legde een hand  
op mijn schouder, zei  
ach kind  
het is maar zevenblad  
ik wees  
ik keek in haar ogen en zag  
alleen maar neerbuigend mededogen  
met mij, geen schok  
de oude labrador kwam eindelijk aangelopen  
en had dezelfde blik

ik keek om ons heen  
zag een man in overhemd  
met opgestroopte mouwen  
en een kekke rugzak  
meneer, riep ik, help  
deze mens is van zijn lichaam afgepakt

en ik keek naar waar ik het over had  
de gebarsten lippen  
de vlieg die erop zat  
handenwringend

ik wilde hem wegwuiven  
maar de man pakte mijn hand  
vroeg me: wat is er dan  
hij keek naar de vrouw bij mijn schouder  
alsof die het antwoord had

ik keek naar de ogen zonder vonk  
ze stonden open, naar boven  
hadden een melkachtige mist  
zouden bijna blind en levend lijken  
als er niet een ondertoon van grijs  
in huid rond de ogen zat

meer mensen verzamelden zich  
om ons heen  
ze gonsden als vliegen  
maar keken langs het drama  
en toen de agenten arriveerden  
bleken ze alleen geïnteresseerd  
in mijn adres en mijn vaders nummer

allemaal, alsof ze hadden gerepeteerd  
keken glashard  
door het levenloze lichaam  
en vroegen me: waar ligt het dan  
wijs eens met je vinger  
is het hier? ruim een meter naast  
ik heb ze me toch maar thuis laten brengen  
zon op erkenning

voor die mens met de witte ogen  
en fijne donshaartjes op de wangen  
die moest toch iemand zijn ontvallen  
ik ging terug ’s nachts  
met een zaklamp  
en tekende het gelaat  
maakte de volgende ochtend kopieën  
hing ze op alle lantarenpalen  
tot de agenten terugkwamen

alleen maar om te praten  
over wat ik zag  
ze liepen zelfs met me mee  
naar waar het lag  
maar de geur was omgeslagen  
en de oogleden weggevreten  
insecten kropen in en uit alle gaten  
\-de kleine oren, de bijzondere neus  
en wat ze zelf verder hadden opengemaakt

met de geur die neusgaten  
binnendrong als prikkeldraad  
en de vliegen en de vogels  
die er niet om logen  
wilden de agenten nog  
het toneelstuk niet laten varen

dit stukje gras langs het pad  
droeg alle symptomen  
en toch blijven mensen langslopen  
met kinderwagens  
langsfietsen en aan de telefoon  
praten over levertijden  
en te heet gewassen T-shirts

ondertussen is de maagwand gesprongen en vergaan  
kijken alleen nog de melkwitte maden  
vanuit de oogkassen op naar de wolken  
en hún uitgedroogde lichaampjes zullen  
als ze niet worden opgepikt  
door zwarte snavels  
naar de lucht blijven staren zonder te zien  
want er is niet veel meer te eten voor ze

en ik, ik die botten een plaats  
kan geven in de aarde  
bij het andere waar mensen  
niet naar kijken  
waarvan mensen zeggen dat het rust geeft  
ik laat alles liggen  
in de hoop dat op een dag  
iemand neerzijgt op de knieën  
en om dat waar ik aan gewend heb moeten raken  
een huiveringwekkende kreet slaakt

Stond in *Papieren Helden* nummer *Zwaartekracht* april 2024

Het lijk

huilen in het donker  
met de kille glans van  
telefoonschermlicht op je wangen  
om al die kleuren  
in ieniemienie bakjes  
die je zou kunnen kopen  
_cadmium yellow_ en  
_cadmium yellow deep_ en  
_cadmium yellow pale_  
honderacht, honderdelf, honderdachttien  
je denkt aan de kleuren er tussenin  
scrolt verder  
Windsor&Newton hebben nog veel meer  
_Indian_, _Napels_, _Lemon_, _Bismut_,  
wat dacht je van  
_Cadmium Lemon deep_  
je voelt je hart sneller  
het was een lange week  
je voelde je ongezien  
maar nu denk je  
aan hoe geel in al zijn tonen  
en dat zelfs nummer tweehonderdzevenenzestig  
je ziet het voor je  
dat iemand voorovergebogen  
aan een bureau  
puur gefocust op deze ene  
net iets warmer dan _Cadmium Lemon_  
lichter en voller dan  
_Turner’s Yellow_  
wordt voorzichtig in een bakje gelegd  
krijgt een papieren vest  
met het logo, het eigen nummer  
en een eigen naam  
_Cadmium-Free Lemon_

Stond in *Papieren Helden* nummer *Zwaartekracht* in april 2024.

Cadmium-Free Lemon

de bomen  
staan tenminste  
nog op dezelfde plek

en de regen verdrukt de geuren  
van het nieuw  
ontluikend groen

houdt de meeste mensen weg  
uit de parken  
die ik 's winters graag bezoek

al helpt de regen ook het razen  
van de transformatie  
die me raakt

als vleugels   
van een meerkoetmoeder  
geen zwaan 

want zie je  
ik val niet om  
mijn neus is niet gebroken

ik kneus alleen maar onderhuids   
en niemand die het wil geloven

Gepubliceerd in *Hollands Maandblad* april 2023 (opmaak aangepast)

Tja, lente

kostte me drie pogingen  
het hout was niet goed droog  
maar de kachel brandt  
met razende vlammen  
doet een poging in de strijd  
met scharlaken schaduwen

ik heb  
twee shirts  
twee truien  
twee dekens

jij hebt  
niet gedronken  
niet gegeten

de zwaartekracht is zo dwingend  
dat de zon niet opkomt

alles blijft zwart  
met een rode gloeirand  
de azalea op tafel  
je vacht  
je nagels  
het water in je bak  
de kussens van de bank

ik heb  
hoop zo dik  
dat het lijkt op stroop

jij hebt  
twee poten  
die niet meetrappelen   
als je droomt 

Vigo 

Onder het riet zwemt de visduivel,  
de schrik van het dorp van mijn moeder.  
Twee meter lang, blind en onzichtbaar  
zwemt het in het donker door de modder,  
en weigert aan tijd te bezwijken.

 

Onooglijk is ‘ie, met zes bekdraden.  
Zijn huid is een slijmerig grijsbruin.  
Vanbinnen bestaat hij uit rijen ruwe tanden.  
De helft van zijn lijf is zijn muil.

 

Toch zwemt mijn moeder elke dag in troebel water.  
zegt dat het de kou is, als ze rilt.  
Ze wil het wezen niet de nieuwe tijd in praten.

 

En met haar weigert heel het dorp  
halsstarrig de sage  
die het van het monster had kunnen maken. 

Gepubliceerd in *Papieren Helden* oktober 2023, editie *Eenpersoonstafeltje* 

Visduivel

men denkt dat ik achter de kassa een boek sta in te pakken  
want ik heb nog niemand verteld dat ik al verhuisd ben  
de klant is een man in wielrenpak, fiets aan de hand  
hij is er de hele winkel mee door geweest op zoek naar dat ene boek  
over de Nederlandse witte man van middelbare leeftijd – nee iets ouder  
en de pijn van ons moderne leven  
hij maakt een grap over de introweek  
denkt dat ik met hem meepraat over alle studenten in de stad  
het feest, de drank  
het lijkt net of ik vertel over de partytent van de studentenvereniging  
tegenover ‘mijn appartement’  
alsof ik hier nog ben

een collega komt aanlopen om me over te nemen  
want het is tijd voor vijftien minuten zitten en grondwaterkoffie drinken  
ze weet niet dat ik niet meer in dit land ben  
misschien stuur ik morgen een ansichtkaart om te vertellen wat niemand weet  
dat ik weken geleden mijn spullen verkocht  
dat ik nu, op dit moment, in Porto op een terras zit  
te schrijven, met uitzicht op de Douro, een glas port en een schaaltje pimientos de Padrón  
dat ik al een aardig woordje Portugees spreek  
_eu sou Hazina  
obrigada  
amo-te_

Gepubliceerd in *Papieren Helden* oktober 2023, editie *Eenpersoonstafeltje*

Ze weten niet dat ik hier niet ben

als er drie hiernamaalsen waren  
een voor de beste mensen  
een voor de slechtsten  
en een voor ons  
dan kwamen wij hier  
(elk apart, nooit meer samen  
zonder wetenschap van die tragedie):   
op de bijrijdersstoel  
bij een bekwaam bestuurder  
die je wel kent  
maar niet al te goed  
dat je denkt  
bijzonder, dat wij naast elkaar  
bij zonnig weer  
fris, maar genoeglijk  
een beetje moe  
er zijn nog twee mandarijnen  
en wat dropjes  
een half pak appelsap  
en water  
de radio doet het bijna  
en je hebt net genoeg ruimte  
voor je voeten  
de weg is vrij  
je kleren comfortabel  
je maag aardig vol  
je vooruitzicht is  
nog twee uur rijden  
voor altijd

Gepubliceerd in *Papieren Helden* mei 2023 

Het derde hiernamaals

mijn tante nam vroeger foto's  
op familiemomenten  
deed zo een poging  
Tijd te conserveren

maar Tijd wordt niet graag  
als een zure bom bewaard  
dus Tijd heeft ter vergelding  
mijn tante ingemaakt

het resultaat is grimmig  
ze raakt steeds verder ingedikt  
en als we praten is het vaak  
of haar mond vol chutney zit

en als mijn tante op de bank  
met Tijd naar een album kijkt  
moet hij voor haar beschrijven welk  
moment ze daar heeft vastgelijmd

Gepubliceerd in _Hollands Maandblad_ november 2022 (opmaak aangepast)

Mijn tante

ik werk met mijn jongere zelf  
ze weet nog niet welke  
postzegels we verkopen  
en krijgt van cadeaus inpakken  
trillende handen

ik werk met mijn jongere zelf  
ze zegt _u_ tegen onze collega's  
en vergeet steeds waar  
de reisboeken staan

ik werk met mijn jongere zelf  
ze heeft haar inhalator  
niet altijd bij de hand  
draagt de chronische aandoening  
als een armband

ik werk met mijn jongere zelf  
_sorry_ ligt in haar mond bestorven   
voor het geval dat   
ze benoemt haar fouten onomwonden

ik werk met mijn jongere zelf   
ze begint volgende week   
met nieuwe pennen  
aan de studie  
die ik nooit voltooide  
ze droomt dat ze volgend jaar   
al haar kennissen kan helpen  
met haar kennis van zaken  
weet niet dat je na een jaar   
vooral achterblijft met vragen

Gepubliceerd in _Hollands Maandblad_ november 2022

Jongere zelf

een zomersnelweg  
eindeloos  
ramen open  
bermgras en warm asfalt  
ik trommel  
op het nepleer  
op de maat  
van J.J. Cale

herinneringen laat ik achter  
mensen liet ik staan  
zonder een woord  
ik ben  
niemand  
die mij nu nog tegenhoudt    
noem mij maar  
de wind

Spoorloos

De eerste open-jassen-dag dit jaar  
Maar ik denk niet aan eendenkuikens  
Niet aan een kleed en een boek in het park  
Niet aan de warmte van de zomerzon op mijn blote huid

De geur van de lente is bedompt dit jaar  
Deze zou weleens op de vorige kunnen lijken  
Buiten de zon, ik binnen zonder tuin of balkon  
Of een raam dat op meer dan een kier open kon  
En een verordening: in het park alleen lopen  
Niet zitten

Deze zomer zou weleens op de vorige…  
Alleen kunnen luisteren naar het genieten  
Door de bovenburen  
Wiens terras begint bij mijn plafond  
Door de overkantbewoners  
Die wel voor hun huis in de zon kunnen zitten

De lente en corona zweren samen, de krengen  
De hele winter ben ik goed doorgekomen  
Vandaag even mijn jas opengezet  
Meteen met coronablues besmet

Gepubliceerd in literair magazine _Alice_ juni 2021

Gedichten.